Extra Ecclesiam nulla salus. Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής της Πεντηκοστής. (Πραξ. β' 1-11) Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

                                 Extra Ecclesiam nulla salus. 

Αποστολικό ανάγνωσμα

Κυριακής της Πεντηκοστής. (Πραξ. β' 1-11)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης 

Από τα μεγαλύτερα γεγονότα τής πίστεώς μας σε Παγκόσμια κλίμακα είναι το γεγονός τής Πεντηκοστής. Δηλ. η έλευσις του Αγίου Πνεύματος και η ίδρυσις της Εκκλησίας τού Χριστού. Κατά την ημέρα αυτή οι μαθητές τού Χριστού “επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου”. Εφωτίσθηκαν και έλαβαν τα εφόδια της χάριτος για να γίνουν οι διδάσκαλοι πάσης τής οικουμένης    και φυσικά οι πρώτοι ιερουργοί των μυστηρίων τής σωτηρίας που κατά αποκλειστικό τρόπο κατέχει η Ορθόδοξος Εκκλησία μας. Ήδη όμως με την καταγραφή των χαρακτηριστικών αυτών περάσαμε στο θέμα μας που είναι η Εκκλησία.

Και προβάλλει το ερώτημα τι είναι Εκκλησία;
Εκκλησία είναι το Σώμα τού Χριστού που κεφαλήν του έχει τον ίδιο τον Χριστό και μέλη αυτού τού Σώματος είναι οι βαπτισμένοι και πιστεύοντες στην θεότητα του Χριστού και σε ό,τι ακριβώς διδάσκει αυθεντικώς η Εκκλησία, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί. Όπου ευρίσκονται τα μέλη τού Σώματος συγκεντρωμένα “ομοθυμαδόν επί το αυτό”, όπως οι Απόστολοι κατά την ημέρα τής Πεντηκοστής για να λατρεύσουν ορθώς τον Θεό και να δεχθούν την χάριν Του διά των ιερών μυστηρίων, εκεί έχουμε “Εκκλησίαν Θεού ζώντος”. Εκεί ευρίσκεται ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, εκεί ο Πατήρ, εκεί και το Πνεύμα το Άγιον, για να φωτίσει και αγιάσει τους πιστούς. Ακριβώς εκεί με κέντρο τη θεία λατρεία οι Ορθόδοξοι πιστοί καταρτίζονται σε Σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους.
Η Εκκλησία ονομάζεται ΜΙΑ. Και είναι όντως μία διότι ο ιδρυτής της και αρχηγός της, ο Χριστός είναι ένας και μία είναι η αλήθεια την οποία κηρύσσει η Εκκλησία. Εάν ένας αρνείται να παραδεχθεί την μοναδικότητα της Εκκλησίας και θεωρεί τις δογματικές αυτές αλήθειες ξεπερασμένες• εάν κηρύσσει δικά του οθνεία διδάγματα και αλλοιώνει την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, αυτός είναι αιρετικός και αποκόπτεται από το Σώμα τής Εκκλησίας. Όπως επίσης δυνάμει αιρετικοί έχουν καταντήσει οι οικουμενιστές που κακοδόξως διδάσκουν ότι υπάρχουν πολλές σώζουσες Εκκλησίες.
Και μόνο που θα κηρύξει ένας “ορθόδοξος ποιμένας” τέτοιου είδους απαράδεκτες δοξασίες και οικουμενιστικές ανοησίες, προσωπικώς έχει χάσει την χάρι τού Θεού καίτοι τα μυστήρια που τελεί είναι έγκυρα. Επομένως ομιλούμε περί κακού ποιμένος, πλανεμένου και λύκου εν δορά προβάτου.
Εννοείται δε ότι η σωτηρία τόσο αυτού αλλά και όσων επιμένουν να τον ακολουθούν αντί να τον ελέγξουν και να τον αποκόψουν, καθίσταται προβληματική. Αυτά μάς διδάσκει η Ιερά Αποστολική παράδοσις, αυτά διασαλπίζουν επί του θέματος οι Άγιοι και αυτά πιστεύουμε και ομολογούμε έστω κι αν ορισμένοι δυσαρεστούνται, που μακάρι να συμβαίνει αυτό, μήπως και κάποιες ψυχές αφυπνιστούν από τον ύπνο τής πνευματικής ραστώνης και του επάρατου συμβιβασμού. Ο πιστός λοιπόν Ορθόδοξος Χριστιανός ενωμένος με την Εκκλησία του και καθοδηγούμενος από τους Αγίους και από τους φωτισμένους και θεούμενους ποιμένες και μοναχούς πιστεύει και ακολουθεί επακριβώς όσα διδάσκει η Εκκλησία. Ζει στο φως, αγωνίζεται κατά τής ποικίλης πλάνης και των εκφραστών αυτής , όποια θέση και αν κατέχουν τα τέκνα τού σκότους και προσανατολίζει την ζωή του στις εντολές τού Θεού.
Δεν αρκεί να ισχυρίζεται κάποιος ότι ευρίσκεται εντός τού σκάφους της Εκκλησίας απλώς και μόνον. Φυσικά, αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ. Χρειάζεται επιπλέον να υπακούει στα κελεύσματα της αληθείας εφαρμόζοντας αυτά σε κάθε πτυχή τής ζωής. Και τούτο διότι, ναι μεν το σκάφος, παρά τις θύελλες και τα κύματα που αντιμετωπίζει, παρά τις συμπληγάδες των αιρέσεων και του οικουμενισμού, της αθεΐας και της Νέας Εποχής, είναι βέβαιον ότι θα φθάσει στον προορισμό του, στον ακύμαντο λιμένα τής Βασιλείας των Ουρανών, όσοι όμως επιβαίνουν επί του σκάφους δεν είναι βέβαιον ότι και αυτοί θα προσορμισθούν και θα λάβουν το ποθούμενον. Και αυτό όχι διότι υπάρχει πρόβλημα εις το σκάφος-Εκκλησία, αλλά διότι αυτοί ως επιβάτες, αντί να υπακούσουν στις εντολές των Αγίων, υψώνουν την θρασείαν κεφαλήν τού εγωισμού, νομίζοντες ότι θα διορθώσουν την αποκεκαλυμμένη αλήθεια.
Ναι, η Εκκλησία είναι  η σώζουσα  διότι είναι ΑΓΙΑ. Ομολογούμε όλοι μας πίστιν “εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν”. Αυτό, διότι ο αρχηγός της, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, είναι Άγιος. Ο Άγιος των αγίων. Και άγιος είναι ο σκοπός τής Εκκλησίας. Παρά τα ανθρώπινα λάθη, παρά τις αμαρτίες και τις ελλείψεις, η Εκκλησία μας είναι Αγία και μόνο εντός Αυτής καθαρίζουμε εαυτούς “από παντός μολυσμού σαρκός και Πνεύματος και επιτελούμεν αγιοσύνην εν φόβω Θεού”. Αυτός είναι και ο λόγος που όχι μόνο σεβόμαστε την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αλλά με την σφενδόνην τού Πνεύματος είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όσους έρχονται έξωθεν μη φέροντες την διδαχήν, ή όσους έχει παρασύρει ο Σατανάς έσωθεν για να αλλοιώσουν τόσο το δόγμα όσο και τον αγιαστικόν τρόπον ζωής που κατέχει το Σώμα τού Χριστού.
Πεντηκοστή λοιπόν. Γενέθλιος ημέρα τής Εκκλησίας μας.
Επιβάλλεται ως καθήκον ιερό η εγκάρδιος δοξολογία και ευγνωμοσύνη προς τον Παράκλητον – το Πνεύμα τής αληθείας, αλλά και ιερά απόφασις να παραμείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι επί των επάλξεων της αληθείας όποιο και αν είναι το κόστος.
 Και ας μη λησμονούμε ποτέ τον καταπληκτικό λόγο τού Αγίου Κυπριανού.
Extra Ecclesiam nulla salus. Δηλ. εκτός Εκκλησίας (Ορθοδόξου) ουκ έστι σωτηρία.

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Καλημέρα πατρίδα.....

Θα μπορούσε να είναι απλά μια επέτειος, μια σελίδα ιστορίας, μια παράθεση γεγονότων, ένα 1453 βρε αδελφέ και μετά να ξεχάσουμε…..Τόσα και τόσα άλλωστε…..

Και θα ήταν έτσι, αν εκείνο το μαχαίρι δεν είχε χωθεί στην καρδιά μου εκ κοιλίας μητρός (σχεδόν).
Μια πατρίδα για να την κουβαλάς, ένα σπίτι σε γωνιά της Πόλης, ένα «αχ» που μπλέχτηκε στα σωθικά του πατέρα και μετά τρύπωσε στις φασκιές μου και από τότε καρφιτσώθηκε κάπου κοντά στην καρδιά, σαν χαρτάκι ατέλεστου πανηγυριού –ιερός ναός της του Θεού Σοφίας π.χ. , ιερά πανήγυρις….. –
Σαν άρχισε η γιαγιά μου να καταλαβαίνει πως νογάω τα λόγια της, μου την τραγουδούσε την πατρίδα μας, μου την ιστορούσε, την έψαλλε, την νανούριζε, την μοιρολογούσε, την ξόμπλιαζε, με έκανε να την θέλω, να την ονειρεύομαι, να έχω καημό και ντέρτι και μαχαίρι, δίστομο (αποκλεισμένη δηλαδή η σωτηρία) μέσα μου.
Τα βυζαντινά ήταν κόκκινα, πορφυρά, ματωμένα, στο εντός μου. Τώρα ξέρω γιατί δεν έκλαιγα όταν μάτωναν, από πέσιμο παιχνιδιού, τα γόνατά μου.
Ήταν που θα γινόταν πορφύρα μου (ίσως και προορισμός) ο πόνος και το αίμα το κόκκινο, το άλικο, το αδικαίωτο.

Πάντα αγαπούσα το κόκκινο και με αγαπούσε και κείνο: Είμαι γεμάτη πληγές και έρωτες. Όπως όλοι οι πρόσφυγες, οι προσφεύγοντες σε άλλους από κείνους της καταγωγής τους, τόπους και τρόπους ζωής.
Κύτταρα δεν έχουμε εδώ..
Κάποιος πρώτος γεννήτορας, με τον τρόμο των αρφανεμένων αυτοκρατορικών σανδαλίων στο κορμί, ξεκίνησε με έρωτες απελπισίας, να γεννά παιδιά στην σκιά του Δικέφαλου. Τα χρωματοσώματά μας σκόρπισαν στα χαγιάτια της Πόλης και στις οδούς πλησίον του Βοσπόρου, η σάρκα μας έχει μνήμες προγονικών αγκαλιασμάτων σε λεμονοδάση της Πρίγκηπος και έτσι λεμονοδάσος, λεμονοδάσος, πήγαινε η πατριά μας από κορμί σε κορμί, από πρόγονο σε απόγονο, μέχρι που μας έδιωξαν από την Πόλη .
Αλλόκοτοι και αταίριαστοι είμαστε εδώ…..
Μεγαλώσαμε με τις πολεμίστρες μας περπατημένες από αγωνιώντες Παλαιολόγους, τόσους όσα τα χρόνια της ζωής μας….

Οι νύχτες μας, κραυγές αλιβάνιστων, πια, προπατόρων, στο κοιμητήρι του Μπαλουκλιού.

Τα ξημερώματα, αποχαιρετισμός γυναικών του Πέραν -που έκλαιγαν στα όνειρά μας όλο το βράδυ-.

Η μέρα μας, ορφανούλα ερωμένη εκείνου του ήλιου που φωτίζει το περιβόλι μας , με τα κηπουρικά και τα λουλούδια της οικίας μας της βυζαντινής.
Τους ακούω να λένε για φιλία των λαών…..
Ποιά πατρίδα χάσατε, ποιά πατρίδα λαχταρήσατε, εσείς που το λέτε;
Ποιο δάκρυ ξαλμυρήσατε να το φτιάξετε μυστικό θυμίαμα, αντάξιο χορταριασμένων μνημάτων, ποια κραυγή ξύπνησε τον ύπνο σας, για να μας νιώσετε;
Εύκολο να κάνετε πολιτική τον πόνο μας.
Δύσκολο να γίνετε αυτό που δεν υπήρξατε: Πρόσφυγες….
Πού πάει να πει άνθρωποι δίχως μέρος ανάπαυσης, δίχως μαλακό μαξιλάρι που να φιλοξενεί έρωτες και όχι αδικημένες κυτταρικές μνήμες, άνθρωποι με ματωμένα μάτια και ένα μεγάλο μαχαίρι να γυρίζει ,αιώνες τώρα, στο μέρος της καρδιάς.
Γεννάμε τα παιδιά μας και το μαχαίρι περνάει σ’ αυτά την ώρα της γέννας.
Παιδί, το παιδί, όπως εσείς λέτε βήμα, βήμα (στον χορό) παιδί το παιδί εμείς, περνάμε το μαχαίρι από γενιά σε γενιά και έτσι δεν σώνονται οι βυζαντινοί.

 Επειδή έχουμε το μαχαίρι…

Αυτό που κάποτε θα κόψει τα τριαντάφυλλα του κήπου μας στο Πέραν, στα Ταταύλα, στην Πρίγκηπο, στο Σταυροδρόμι και όπου αλλού φύτεψαν οι πρόγονοί μας λουλούδια και έρωτες και όπου αλλού έχουν ανεμίσει πορφύρες, σημαίες και απελπισίες αδικεμένων ανθρώπων.
Καλημέρα Πατρίδα…
Καληνύχτα δεν θα σου στείλω ποτέ, γιατί στο Βυζάντιο δεν έχει ξανανυχτώσει από τότε… Από την μεγάλη νύχτα που σε μια γωνιά της Αγια Σοφιάς, ένας παππούς μου έκλαιγε ακούγοντας τον σπαραγμό του αυτοκράτορα…
Καλημέρα Πατρίδα…

πηγή

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς (Χ. Αλεξίου)

«Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά...

γιατί και τα παραμύθια, όταν έχουν ένα ουσιαστικό περιεχόμενο, διδάσκουν...

Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Άλλες ερμηνείες: Γλυκερία

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
τo 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
το 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα κει εμμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.

Νιώσε απόψε...είναι προνόμιο η παραφροσύνη

Έχουμε λίγες ώρες ακόμη… 28 του Μάη σήμερα…

Η μέρα που κάθε φορά τελειώνει σε παραπονεμένα λόγια-παραμιλήματα για την Πόλη.

Λίγες ώρες μας μένουν να ελπίσουμε πως δεν θα ανοίξει η Κερκόπορτα.

Ζεστό το μεσημέρι, χαλαρό και παραδωμένο σε ανθρώπους του μεσημβρινού ύπνου.

Ωστόσο το μέσα μας έχει γεμίσει ένα πηχτό, βουβό κλάμα, φερμένο από τις βυζαντινές πολεμίστρες που τέτοια μέρα, αιώνες τώρα, γεμίζουν με το αίμα του αυτοκράτορα και το αναστέναγμα της ιστορίας.

Αν, λέει, δεν πληγωνόταν ο Ιουστινιάνης, αν είχε φτάσει λίγο νωρίτερα ο άγγελος που μαρμάρωσε τον βασιλέα και είχε σταθεί στην ανοιχτή πύλη, αν δεν ήταν το ανείπωτο της οδύνης η μοίρα των μεγάλων μας στιγμών……

Θα προχωρήσει το μεσημέρι και θα βγούμε στην αγορά, για τις πρώτες καλοκαιρινές αγορές. Το βράδυ θα μαζευτούμε για ένα ποτό και με τσιγάρο ή χωρίς, θα βρίσουμε αρχές, εξουσίες και Δ.Ν.Τ.

Ωραίοι είμαστε.

Ωραίοι και ανυποψίαστοι για την αγωνία στον Βόσπορο, όπου τα κοχύλια παραμερίζουν κάθε τέτοια νύχτα για να περάσει να αναπαυτεί το αίμα που κατηφορίζει από τα τείχη και να μείνει χώρος και για την Αγία Τράπεζα που μεσοβραδύς θάρθει και θα μείνει στον βυθό, μέχρι να ξαναρχίσει το Χερουβικό……

Το ένα μετά το άλλο τα τσιγάρα και στο ανάμεσό τους, ανάβουν τα φώτα της Αγια Σοφιάς. Είναι ακριβώς τότε που έρχεται η ομίχλη μέσα σου, το κρασί σου φαίνεται ποσούτσικο στιφό και έχεις φύγει…..Οπως πάντα…….

Έρχεται ο βασιλέας.

Χλωμός μέσα στα μετάξια του, ιδανικός για ήρωας με την πορφύρα στο χρώμα των περασμένων αιμάτων του έθνους και εκείνων που θα ακολουθήσουν, με πρώτο το δικό του.

Ο πατριάρχης, οι παπάδες, τα δικεροτρίκερα, οι ρήγισσες, ο λαός.

Ο λόγος ο τελευταίος του Παλαιολόγου, ο τελευταίος λυγμός των Βυζαντινών.

Η πατρίδα καλά φυλαγμένη -πληγή τιμής και έρωτα- στο μέσα τους δίπτυχο.

Εκεί όπου ο καθείς ορίστηκε να έχει τα άγια των αγίων του και από όπου τα παίρνουν οι άγγελοι σαν ξεψυχάει και τα πάνε στον Αφέντη, για να μαζευτούν στα πόδια Του οι πατρίδες των ανθρώπων και να ξαναχτιστεί μ” αυτές, πιο πολύτιμος ο κόσμος.

Κοινώνησε ο Κωνσταντίνος και συ απορείς γιατί δεν διάλεξες απόψε κόκκινο μπρούσκο οίνο, που να ταιριάζει με την λόγχη που θα τρυπήσει την καρδιά σου -πάντα στο ίδιο μέρος (ανανεώσιμη πηγή, αναπότρεπτης οδύνης).

Πέρασε η ώρα.

Φύγε!

Να σε βρει το κακό στο σπίτι.

Φύγε να προλάβεις να μοιρολογήσεις.

Οι Τούρκοι θάρθουν και φέτος, αξημέρωτα.

Κοιμάσαι και δεν κοιμάσαι…

Ήρθαν οι εχθροί. Τους περίμενες άλλωστε.

Κάθε χρόνο τους περιμένεις, με την λαχτάρα του μη ερχομού.

Όμως ήρθαν και πάλι. Μάτωσε κι” αυτός ο Μάης σου.

Σηκώνεσαι και μέσα στην νύχτα, βγαίνεις στην αυλή. Κόβεις ένα τριαντάφυλλο και μουρμουρίζεις «Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και των συν αυτώ, αιωνία η μνήμη».

Δεν είναι αυτή η κίνηση που θα σε λυτρώσει όμως…….

Πέφτεις με τα μούτρα – ναι με τα μούτρα, όχι με το πρόσωπο- στο χώμα του κήπου και κλαις κλάμα θρηνητικό, κλάμα βαρύ, παράπονο αποπνικτικό, κλαις και ολολύζεις.

Κλαις για την πατρίδα που χάνεις, για τον αυτοκράτορα, για την Αγια Σοφιά, για τη νενέ σου, για τη λεμονιά του βυζαντινού σου σπιτιού που θάχει πια ξεραθεί, κλαις όπως κλαίνε οι πρόσφυγες κλάμα τρελό και ανυπότακτο, σαν τους ίδιους.

Μετά, στον καθρέφτη, σου αρέσει η αλλοφροσύνη του προσώπου σου και το χώμα της αυλής στα μαλλιά……

Είναι κάτι σαν χρέος αυτής της βραδιάς……

Όταν κλάψεις πατρίδα, ύστερα δεν ξεπλένεις το πρόσωπο.

Ανάβεις τσιγάρο μα το σβήνεις τρομαγμένη….Περνούν τα Άγια…..για τελευταία φορά….

Θα πέσει η Πόλη.

Σβήσε το τσιγάρο, να ξεδιακρίνεις τους καπνούς στα χαλάσματα….

Ακολούθησε την Πόλη που αγάπησες, ακολούθησε την Πόλη που σε γέννησε, θρήνησε που δεν θα αξιωθείς τάφο σε λεύτερη πατρίδα, νιώσε απόψε!

Τέτοιες φορές είναι προνόμιο η παραφροσύνη…….

(Πρώτη δημοσίευση στο volosnow.gr)

   το είδαμε εδώ

Μα τί να την κάνω την Τεχνολογία και την Επιστήμη όταν με μεταβάλουν σε σκουλήκια και λάσπη;(Αγ.Ιουστίνος Πόποβιτς)

Το χειρότερο πράγμα για τους ανθρώπους είναι ο θάνατος: το να γίνω λάσπη, να μεταβληθώ σε σκου­λήκια, σε πηλό! Αξίζει τάχα να είναι κανείς άνθρω­πος; Γιατί να σε αγαπήσω, Θεέ μου, αφού αύριο θα μεταβληθώ σε σκουλήκια και πηλό; Να, όμως, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός σε σώζει από τον θάνατο δια της Αναστάσεως Του, εξασφαλίζει την Αιώνιο Ζωή για την ψυχή σου και το σώμα, όταν εκείνο θα ανα­στηθεί λαμπερό και θα ενωθεί με την ψυχή.

 Γι' αυτό και ο Κύριος Ιησούς έχει το δικαίωμα να αποκαλείται ο Μόνος Φιλάνθρωπος, ο Μόνος από κα­τασκευής κόσμου μέχρι της Φοβεράς Κρίσεως. Μονά­χα Εκείνος, που νίκησε τον θάνατο είναι ο Μόνος Φι­λάνθρωπος και όλα τα άλλα είναι άπλες φλυαρίες. Και οι κουλτούρες, οι πολιτισμοί, οι επιστήμες και οι τέχνες; 

 Τί αστεία πράγματα! Μα τί να την κάνω την Τεχνολογία και την Επιστήμη όταν με μεταβάλουν σε σκουλήκια και λάσπη; Εκείνος είναι ο Μόνος Φιλάν­θρωπος, Αυτός που με ελευθερώνει από την αμαρτία, τον θάνατο και τον διάβολο. Γιατί ο διάβολος είναι ο εφευρέτης της αμαρτίας και μαζί μ' αυτήν και του κα­κού.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

 

πηγή

το είδαμε εδώ

Γιατί λέμε: «Υπεραγία Θεοτόκο, Σώσον ημάς»;

Την επίκληση «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» πολλοί την παρεξηγούν. Νομίζουν ότι δι’ αυτής η Θεοτόκος κηρύσσεται ως κύρια πηγή σωτηρίας, αξίωμα που ανήκει μόνο στον άχραντο τόκο της, τον Θεάνθρωπο Κύριο. 

Γι’ αυτό αντικαθιστούν την επίκληση, που θεωρούν δογματικά εσφαλμένη, με άλλη: «Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών».
Η αντικατάσταση αυτή, ορθή στο νόημα και τη διατύπωσή της, δεν έρχεται ωστόσο σε αντίθεση προς την πρώτη επίκληση. Και οι δύο εκφράζουν το ίδιο πράγμα.

Κατά τη δογματική πίστη της Εκκλησίας μας, η Θεοτόκος ουδέποτε λαμβάνεται ως πρώτη και κύρια πηγή σωτηρίας, κάτι που θα ερχόταν σε αντίθεση με το λυτρωτικό αξίωμα του Χριστού, «ως μόνου μεσίτη μεταξύ Θεού και ανθρώπων και ως μόνης πηγής σωτηρίας». Σε μια τέτοια περίπτωση η πρόταση θα ήταν δογματικώς επιλήψιμη, η δε Εκκλησία δεν θα τη χρησιμοποιούσε στη λατρεία της. 

Το ρήμα σώζω («σώσον») εδώ έχει άλλη σημασία, κυρίως σε ο,τι αφορά στο όργανο δια του οποίου τελείται η σωτηρία. Η Θεοτόκος σώζει τον άνθρωπο όχι ως πρώτη και κύρια πηγή σωτηρίας, αλλά κατά δεύτερο λόγο και έμμεσα, δια της προσευχής, των δεήσεων και της χάρης της, ως πάναγνης Μητέρας του σαρκωθέντα Λόγου του Θεού. Αυτό ισχύει και για την προσευχή και το μεσιτικό αξίωμα όλων των Αγίων. 

…Σε τελική ανάλυση και εφόσον η σωτηρία παρέχεται από το Θεό δια της πρεσβείας της αγνής Θεομήτορος, οι δύο επικλήσεις εκφράζουν το ίδιο πράγμα και δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικός προβληματισμός σ’ εκείνους που γνωρίζουν τα δογματικά ζητήματα της πίστεως μας. Στα αστήρικτα βέβαια πνεύματα μπορεί να υπάρξει κάποιος «σκανδαλισμός», σ` αυτά όμως πρέπει να φωτίζει και να καθοδηγεί στην αλήθεια η διδάσκουσα αρχή της Εκκλησίας.

Η ζωή του ανθρώπου στη γη αυτή είναι γεμάτη πειρασμούς, είτε από την εσωτερική φύση του ανθρώπου, η οποία, επιρρεπής στην αμαρτία αυτοπειράζεται, είτε από το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ο άνθρωπος ζει, ο κόσμος που είναι γεμάτος από παγίδες, κακότητα και πορνική φιληδονία, είτε και από συμβάντα ζωής έκτακτα και αναπάντεχα, τα οποία θέτουν σε κίνδυνο την αντοχή και την ψυχική ευστάθεια του ανθρώπου. 

Οι πειρασμοί, οι τόσο συχνοί στη ζωή μας, έχουν διπλή όψη, θετική και αρνητική. Από τη μια δοκιμάζουν τον άνθρωπο, αυξάνοντας την αντοχή, την υπομονή και την πίστη του στην πρόνοια του Θεού, εκτρέφοντας την ελπίδα και τη γλυκιά αίσθηση του σωτηρίου στο οδοιπορικό του πιστού προς την ουράνια θεία βασιλεία· από την άλλη όμως, δεδομένης της αδυναμίας της φύσεως, είναι δυνατό να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε πτώση, με ο,τι αυτό συνεπάγεται στην ηθική και την πνευματική ζωή του. 

Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος, στην προσευχή που μας παρέδωσε, μας είπε να προσευχόμαστε: «Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν».

Οι πιστοί, έχοντας παρρησία προς την αειπάρθενη Μητέρα του Χριστού, καταφεύγουν στη χάρη της, ζητώντας απ’ αυτή λύτρωση από τις δυσχέρειες και τα δεινά, που καθημερινά τους ταλαιπωρούν και τους συνθλίβουν.

Α. Θεοδώρου, «Χρυσοπλοκώτατε Πύργε» 
πηγή

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Είναι καλύτερος ο αιφνίδιος θάνατος;

Άκουσες πως μερικοί επιθυμούν τον αιφνίδιο θάνατο. Αφού ο θάνατος είναι να έρθει τουλάχιστον ας είναι αιφνίδιος, ώστε να δώσει μία κι’ έξω τέλος σ’ αυτή τη ζωή. Καλύτερα έτσι παρά να βασανιζόμαστε από τις αρρώστιες και να βασανίζουμε τους άλλους. Η προσμονή του θανάτου είναι φοβερό πράγμα ενώ ο απρόσμενος θάνατος δεν είναι τίποτα. Στο χωριό μας ένα αυτοκίνητο χτύπησε μια γυναίκα και τη σκότωσε. Αυτό το γεγονός έδωσε αφορμή για διάφορες συζητήσεις. Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι τέτοιου είδους θάνατος είναι καλύτερος. Κάποιος μάλιστα είπε για τον θάνατο το εξής: ας έρθει, αρκεί να μην μας δαγκώσει! Γι’ αυτό γράφεις και ζητάς μια εξήγηση.

Δεν πρέπει να επιθυμούμε τον αιφνίδιο θάνατο, αλλά να είμαστε έτοιμοι για τον θάνατο κάθε στιγμή. Έτσι μας διδάσκει η Εκκλησία μας. Υπάρχουν καθορισμένες προσευχές στον Θεό για να μας φυλά από διάφορες συμφορές μέσα στις οποίες απαριθμείται και αυτή για τον αιφνίδιο θάνατο. Αλλά Εκείνος που έχει την εξουσία πάνω στη ζωή και τον θάνατο δρα κατά την Αγία Πρόνοιά του με γνώμονα την ευεργεσία των ανθρώπινων ψυχών, είτε τους παίρνει είτε τους αφήνει στη ζωή. Συνήθως χτυπά με αιφνίδιο θάνατο τους αμαρτωλούς, αλλά μερικές φορές -σπάνια- και τους δίκαιους. Δεν διαβάζουμε άραγε στην Παλαιά Διαθήκη πως ο Θεός τιμώρησε με αιφνίδιο θάνατο τους γιους του Ααρών, για την αυτόβουλη θυσία, όπως και τους ξεσηκωμένους ενάντια στον Μωυσή; Ο Ανανίας και η Σαπφήρα έπεσαν νεκροί επειδή είπαν ψέμματα στους Αποστόλους. Πολλοί χριστιανοί μάρτυρες πέθαναν με αιφνίδιο θάνατο όπως διαβάζουμε στους βίους των αγίων μαρτύρων του Χριστού. Μερικές φορές συνέβη και ευσεβείς να πεθάνουν από αιφνίδιο θάνατο, πράγματι πολύ πιο σπάνια. Έτσι συνέβη με τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, όπου καθώς έχτιζε έναν τοίχο, έπεσε ο τοίχος και σκότωσε μαζί μ’ αυτόν και μερικούς μοναχούς.

Στέλνοντας τον αιφνίδιο θάνατο σε μερικούς αμαρτωλούς ο Θεός πετυχαίνει δύο στόχους: τους μεν νεκρούς αμαρτωλούς τους τιμωρεί, τους δε υπόλοιπους τους φοβίζει ώστε να μην αμαρτάνουν. Όπως συνέβη και με τον αιφνίδιο θάνατο του Ανανία και της Σαπφήρας: «ακούων δε ο Ανανίας τους λόγους τούτους πεσών εξέψυξε, και εγένετο φόβος μέγας επί πάντας τους ακούοντας ταύτα. αναστάντες δε οι νεώτεροι συνέστειλαν αυτόν και εξενέγκαντες έθαψαν. Εγένετο δε ως ωρών τριών διάστημα και η γυνή αυτού, μη ειδυία το γεγονός, εισήλθεν. απεκρίθη δε αυτή ο Πέτρος· ειπέ μοι, ει τοσούτου το χωρίον απέδοσθε; η δε είπε· ναι, τοσούτου. ο δε Πέτρος είπε προς αυτήν· τι ότι συνεφωνήθη υμίν πειράσαι το Πνεύμα Κυρίου; ιδοz οι πόδες των θαψάντων τον άνδρα σου επι τη θύρα και εξοίσουσί σε. έπεσε δε παραχρήμα παρά τους πόδας αυτού και εξέψυξεν· εισελθόντες δε οι νεανίσκοι εύρον αυτήν νεκράν, και εξενέγκαντες έθαψαν προς τον άνδρα αυτής.και εγένετο φόβος μέγας εφ’ όλην την εκκλησίαν και επv πάντας τους ακούοντας ταύτα». (Πραξ. 5, 5-11).

Όταν οι άνθρωποι ανυψώνουν περισσότερο κάποιον δίκαιο και αρχίζουν, κατά κάποιο τρόπο, να τον αποθεώνουν, όπως στην περίπτωση του Αγίου Αθανασίου, τότε ο Θεός παίρνει την ψυχή του δικαίου αιφνίδια, ώστε να αποδείξει στους ανθρώπους ότι μόνον Αυτός είναι ο Θεός και ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος πλην Αυτού. Σε κάθε περίπτωση όμως ο αιφνίδιος θάνατος αποτελεί ξεκάθαρο δίδαγμα για τους άλλους που βρίσκονται στη ζωή: ότι όλοι πρέπει να σκεπτόμαστε τον θάνατό μας και να ετοιμάζουμε την ψυχή μας με μετάνοια, με προσευχή και ελεημοσύνη για τη σύντομη έξοδο από αυτόν τον κόσμο.

Λέγεται για τον συγχωρεμένο γέροντα Νικήτα του Βαλαάμ (+1907) ότι φοβόταν πολύ τον αιφνίδιο θάνατο και διαρκώς προσευχόταν παρακαλώντας τον Θεό να του στείλει πριν τον θάνατο αρρώστια. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Με την υπομονή στην αρρώστια τουλάχιστον θα με ελεήσει ο Δίκαιος Κριτής ο Οποίος αν θέλει μπορεί να το υπολογίσει στα αγαθάΈΡΓΑ τα οποία εγώ δεν έκανα». Κάποιος άλλος ξαπλωμένος στο νεκρικό κρεβάτι παρηγορούσε τους φίλους του λέγοντας: «Εννέα μήνες ταλαιπωριόμουν για να έρθω σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι άραγε πολύ οι εννέα μήνες για να βγω απ’ αυτόν;»

Και πράγματι η αρρώστια πριν τον θάνατο έχει πολύ μεγάλη σημασία. Η αρρώστια έσωσε πολλούς αμαρτωλούς φέρνοντάς τους την αιώνια σωτηρία. Πολλές χιλιάδες από αυτούς έμαθαν για τον Θεό και την ψυχή τους μόλις έφθασαν στην επιθανάτια ασθένεια. Γνωρίζοντας έτσι αυτές τις δύο μεγάλες πραγματικότητες τις οποίες σ’ ολόκληρη την ζωή τους αγνοούσαν, μετάνιωσαν πικρά, κλαίγοντας για την ανόητη ζωή τους, μετέλαβαν και έτσι με δάκρυα και αίμα Χριστού αξιώθηκαν να μπουν στη φωτεινή ουράνια αυλή.

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η αρρώστια πριν τον θάνατο έρχεται ως έλεος Θεού. Δεν πρέπει να μας ενοχλεί καθόλου εάν οι συγγενείς και οι φίλοι μας παιδεύονται γύρω από μας κατά την περίοδο της επιθανάτιας ασθένειάς μας. Αυτό πάλι γίνεται για τον δικό τους καλό. Μ’ αυτές τις υπηρεσίες τους χρεώνουν τον Δημιουργό οι άνθρωποι και Αυτός θα τους το επιστρέψει πληρώνοντάς τους εκατονταπλάσια.-

Πηγή: (ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται …, ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α΄», Εκδόσεις «Εν Πλω», Σελ. 137-140), alopsis.gr
το είδαμε εδώ